Dialog społeczny (DS) to budowanie porozumienia wśród członków wspólnoty lokalnej, regionalnej czy narodowej na rzecz współodpowiedzialności za zrównoważony rozwój społeczeństwa i dobrobyt mieszkańców.
Do celów operacyjnych DS należy:
- tworzenie i integracja wspólnoty wokół uzgodnionych celów strategii rozwoju
- łagodzenie sprzeczności interesów różnych zbiorowości
- rozładowywanie konfliktów poprzez rozwiązywanie wspólnych problemów
Jednak najważniejszym celem strategicznym DS jest wspólna inwestycja w przyszłość.
Jedną z form DS jest dialog inwestycyjny (DI), którego potrzeba pojawia się gdy realizowane są przedsięwzięcia inwestycyjne celu publicznego. Potrzeba DI pojawia się również w przypadku inwestycji prywatnych na skutek dużego zasięgu oddziaływania i wielosektorowego, zróżnicowanego kręgu potencjalnych interesariuszy.
Partnerami DS są: (1), firmy, najczęściej duże korporacje biznesowe posiadające kapitał wiedzy, ludzi i finansowy zdolny do kreowania przedsiębiorczości i bogactwa społecznego, zainteresowane uczestnictwem w przedsięwzięciach inwestycyjnych celu publicznego albo realizacją w określonym miejscu własnej strategii inwestycyjnej; (2) władza publiczna, która tworzy warunki instytucjonalne ładu społecznego i przestrzeń dla DI oraz (3) organizacje pozarządowe, grupy obywatelskie o mniejszym lub większym stopniu sformalizowania, które w rozwiniętej demokracji są rzecznikami społeczeństwa obywatelskiego, mają zdolność kontroli władzy, świadczą usługi społeczne i są źródłem innowacji w tych obszarach, w których zawodzi rynek.
Inwestycje celu publicznego dotyczą przedsięwzięć realizowanych przez partnerów społecznych. Często dotyczą sfer wrażliwych społecznie (np. ochrony zdrowia, aktywizacji zawodowej i społecznej osób i grup marginalizowanych, edukacji, ochrony środowiska, ekonomii społecznej). Poprzez realizację wspólnego przedsięwzięcia partnerzy realizują ważny cel społeczny, każdy według swoich kompetencji i z wykorzystaniem swoich zasobów. Inwestycje celu publicznego, a także inwestycje prywatne o dużym zasięgu i rozsianym kręgu interesariuszy dotyczą także przedsięwzięć takich jak:
- budowa i remonty dróg,
- budowa i modernizacja trakcji energetycznych, składowisk odpadów, oczyszczalni,
- tworzenie przedsiębiorstw mających duży, często szkodliwy wpływ na środowisko naturalne, a także
- prac inżynieryjnych przygotowujących do podjęcia inwestycji.
W trakcie realizacji inwestycji zapewnione muszą być w należyty sposób: ochrona praw własności, kształtowanie w sposób celowy ładu przestrzennego oraz korzystanie ze wspólnych zasobów (woda, powietrze, środowisko naturalne, dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze).
DI służy w najlepszym stopniu zrównoważonemu rozwojowi społeczności lokalnej i jej środowiska w miejscu, w którym oczekiwana jest realizacja inwestycji. W procesie negocjacji, w którym mają prawo uczestniczyć wszyscy interesariusze zmierza się do pogodzenia interesów rozwoju ekonomicznego, których motorem może być inwestycja oraz interesów całej społeczności lokalnej i poszczególnych mieszkańców oraz grup mieszkańców, których inwestycja może narazić na szczególnie niekorzystny wpływ.
Dzięki tej formie DI rośnie liczba miejsc pracy, powstają nowe firmy, poprawia się sytuacja społeczności lokalnych, w których realizowane są przedsięwzięcia inwestycyjne. Zmniejsza się ryzyko blokowania inwestycji przez niezadowolonych z jej kształtu. Pojawia się szansa uzyskania efektu synergicznego współpracy środowisk przy realizacji celu inwestycyjnego. DI jest często spotykaną formą uzgadniania wspólnych interesów w ramach planowanej inwestycji w Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii i innych krajach Europy Zachodniej.
Wojtek KaczmarczykAbsolwent Wydziału Elektrotechniki i Automatyki Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach. Posiada dyplomy: Wirtschaftsuniversitaet Wien – Zachowania w organizacjach oraz USDA Graduate School Washington DC - Zarządzanie strategiczne. Rozpoczął studia doktoranckie w zakresie zarządzania na Akademii im. L. Koźmińskiego w Warszawie. W latach 1999-2011 prorektor Wyższej Szkoły Administracji Publicznej w Kielcach. Współpracował przy tworzeniu programu naukowodydaktycznego i badawczego oraz kształtu organizacyjnego uczelni. W latach 2012-2013 ekspert w projekcie Team Building Platform: analiza niektórych aspektów ZZL w kontekście dokonującej się innowacji instytucjonalnej dla Akademii im. L. Koźmińskiego w Warszawie. Ponadto, ekspert i badacz w
m.in. Komisji Europejskiej (EACEA – ocena projektów w programach KE), Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji w Warszawie, Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, EIPA w Maastricht, UNDP w Ankarze, Local Government Initiative w Budapeszcie oraz w Instytucie Filozofii I Socjologii PAN w Warszawie. Dysponuje profesjonalną wiedzą i doświadczenie w zakresie kształcenia zawodowego, projektów społecznych, zarządzania projektami, ewaluacji projektów oraz w zakresie rozwoju instytucjonalnego. Posiada szczegółową wiedzę o procesach biznesowych oraz doświadczenie w prowadzeniu szkoleń i doradztwa, jak również budowaniu partnerstwa lokalnego dla rozwoju zatrudnienia. Wdrażał projekty UE. Posiada doświadczenie w planowaniu i wdrażaniu projektów badawczych. Ma szerokie doświadczenie we współpracy międzynarodowej i promowaniu współpracy międzynarodowej.
